Yavrum öldükten sonra birçok insan geldi kapıma, toplanıp cenaze namazını kıldılar, bana başsağlığı verdiler. Acıdılar bana abla, üzüldüler benim için. Meğerse ne kadar ağlayanlarım, acıyanlarım, üzülenlerim varmış. Sağ vaktinde yavruma üzülmeyenler, öldükten sonra üzüldüler abla, öldükten sonra. Evime her gelen eli dolu geliyordu, cenaze evinde yemek pişmezmiş. Doğrudur ama yemeği sağlar yemez mi? Zor günlerimde yardım etselerdi, şimdi bu durumda olmazdık. Onlar eli dolu geldiklerinde artık ihtiyacım yoktu abla. Çünkü ben artık ölmüştüm zaten, bebeğimle birlikte ölmüştüm, ruhen ölmüştüm abla. İnsan asıl ruhen öldüğü zaman gerçek ölüdür abla. Canlı cenaze gibiydim, bana neden yemek getiriyorlardı, anlamıyordum.
Ateş düştüğü yeri yakar derler, yüreğim yanıyor abla, yüreğim. O ateş içimde sönmüyor abla, sönmüyor.